Wielka Sobota.

W Wigilię Paschalną – czyli w dniu poprzedzającym uroczystość Zmartwychwstania Pana Jezusa zgromadziliśmy się wokół Bożego Grobu, by rozważać tajemnicę naszego zbawienia i dziękować Panu Jezusowi za wszystko, co dla nas uczynił i wycierpiał, aby otworzyć nam niebo. Wielka Sobota to – według tradycji – dzień odwiedzania Bożego Grobu. Ta adoracja potrwa przez cały dzień, aż do wieczornej liturgii Wigilii Paschalnej. Kościół w tym czasie adoruje Najświętszy Sakrament umieszczony w Grobie Pańskim. Grób ten symbolizuje miejsce spoczynku ciała naszego Zbawiciela. U wejścia do grobu położono wielki kamień, aby nikt nie mógł wejść do środka. Nie znamy dokładnej godziny Zmartwychwstania, nie umiemy sobie wyobrazić, jak to wydarzenie przebiegało ani jak długo trwało. Grób zakrył tę największą tajemnicę naszej wiary. Stąd też od Wielkiego Piątku do niedzielnego świtu Wielkanocy w centrum naszego myślenia znajduje się Grób Pański. Nic więc dziwnego, że w naszej tradycji bezpośrednie oczekiwanie na Wielkanoc kojarzy się z adoracją Grobu. Nie możemy tej modlitwy opuścić, ani zlekceważyć, bo Grób kryje w sobie tajemnicę naszego wiecznego życia.

W tym dniu nie zabrakło też naszych przedszkolaków. O godz. 1100 Siostra dyrektor Ewa Wilk rozpoczęła adorację wraz z całą wspólnotą przedszkolną. Przedszkolaki  śpiewały pieśni, w których prosili, by Bóg nie pozwolił im „przespać poranka”, mówili rozważania. Wytrwała modlitwa wspólnoty przy Grobie Pańskim świadczy o żywotności tej wspólnoty. Nasze serca często pełne niepokoju, gniewu i złości wypełniają się w czasie modlitwy pokojem i radością, czujemy, że jesteśmy zdolni kochać każdego. Właśnie wtedy doświadczamy przemieniającej nas mocy Ducha Świętego, który modli się w naszych sercach.

Małgorzata Sobejko

23 kwietnia 2018|