Mówią, że czas jest pojęciem względnym chociaż da się go zmierzyć i wyjaśnić używając mądrych, naukowych pojęć. Z pewnością w skład tych pojęć wchodzi też słowo ruch. To słowo dobrze oddaje rzeczywistość w jakiej powinien funkcjonować chrześcijanin – człowiek wierzący, w okresie Adwentu. I nie mówię tu o wielkim ruchu konsumpcji, który eksploduje w okresie przedświątecznym; mówię o aktywności w sferze ducha, która winna być przede wszystkim charakterystyczna dla wierzącego w tym czasie. Ta aktywność to odpowiedź na wezwanie Jezusa, które wypowiedział w pierwszą niedzielę Adwentu, zamykając wszystko w jednym słowie : CZUWAJCIE!
W naszej parafii bardzo wielu podjęło wyzwanie czuwania przede wszystkim nad sobą, czuwania razem z Maryją przy Bogu i z daleka od grzechu. Cieszy znaczna liczba wiernych, w tym dzieci, na Mszach roratnich o godzinie szóstej rano. To z pewnością jedna z form czuwania, która pomaga przygotować ducha na wielkie wydarzenia wiary – na Boże Narodzenie.
Czuwanie adwentowe to większy wysiłek ducha niż zwykle. Dzieci wyrażają to chociażby przez spełnianie każdego dnia dobrych uczynków, których treść zapisują na wyciętych z papieru serduszkach przynoszonych następnie w darach ofiarnych do ołtarza. Na pasterce te wszystkie serduszka czyli dobre uczynki zostaną jeszcze raz przyniesione w darze dla rodzącego się Jezusa. Dorośli natomiast przynosząc produkty różnego rodzaju, by podzielić się nimi z bardziej potrzebującymi, również przez to otwierają się bardziej na Boga, bo przecież nie da się miłować Boga nie miłując bliźniego, nie wypełniając uczynków miłosierdzia.
Inną pomocą w adwentowym czuwaniu jest propozycja konkretnych tekstów biblijnych na każdy tydzień Adwentu. Każdy może zabrać ze sobą z kościoła małą karteczkę z siglami, by potem w samotności albo w gronie rodziny karmić się Bożym słowem.
Dzieci, które tak dzielnie (czasem na wpół śpiąco) przychodzą na roraty, losują na koniec Mszy św. figurkę Dzieciątka Praskiego. To dziecko, które zabiera figurkę do domu jest swego rodzaju apostołem, który gromadzi wieczorem rodzinę na wspólnym pacierzu przy Jezusie.
Jest wiele form czuwania adwentowego. Najważniejsze by nie przegapić czasu, nie być biernym; by nie zatrzymać się na bylejakości swego życia, lecz ciągle stawiać sobie nowe wymagania, które przybliżą naszego ducha do samego Boga.
Adwent przypomina bardzo mocno i wyraźnie: Ruch (w stronę Boga) należy do Ciebie!