Od trzydziestu już lat, w pierwszą niedzielę września, przychodzimy do naszej świątyni by w uroczystej mszy podziękować przede wszystkim Panu Bogu ale i rolnikom za zebrane plony. Jak przypominają niektórzy parafianie, zwyczaj ten zapoczątkował w naszej parafii śp. ks. Andrzej Majewski. Przez te lata, uroczyste dziękczynienie przybierało różne formy. Kilka lat temu po uroczystym dziękczynieniu w kościele, cieszyliśmy się wspólnie dożynkami okraszonymi swojskim jadłem, występami ludowych kapeli czy choćby przypominając sobie jak młóciło się zboże cepami czy jak robiło się słomiane powrósła. Czas obostrzeń epidemicznych przerwał te wydarzenia ale mamy nadzieję, że już w przyszłym roku do nich wrócimy.
Chociaż trud rolnika, choćby sprzed kilkudziesięciu lat, był inny niż trud dzisiejszy, to jednak wdzięczność kierowana w stronę Stwórcy i Dawcy wszelkiego życia, jest taka sama. Wydaje się, że ten dzisiejszy wysiłek rolników jest mniejszy bo wsparty nowoczesnymi technologiami ale troska o ziemię wciąż pozostaje. Wdzięczność; oto cecha dojrzałego w wierze człowieka. Kto prawdziwie wierzy, swoją wdzięczność kierował będzie zawsze najpierw ku Bogu, od którego wszystko pochodzi a następnie okazywał ją będzie człowiekowi, który pracą swoich rąk, troszczy się by nikomu nie brakło powszedniego chleba.
W uroczystej mszy, przynosząc dary z pierwocin ziemi, przypomnieliśmy sobie, jak bardzo ważna jest cnota wdzięczności, której młode pokolenia musimy uczyć. Umiejętność bycia wdzięcznym, to przejaw pokory, która Boga zawsze na pierwszym miejscu każe stawiać. Bo jeśli Bóg będzie na pierwszym miejscu, wszystko inne na właściwym miejscu będzie.
